Hans Willink wil meer Hagenaars met een beperking aan het sporten of bewegen krijgen

Velen kennen Hans Willink als de man achter de Wouter Duinisveld Award, de jaarlijkse sportprijs voor Hagenaars met een beperking. Maar Hans is ook de man achter de Stichting Haagse Sportstimulering voor Gehandicapten en het Plus-Min Magazine, een tijdschrift over sport, bewegen en leven met een beperking. Met welhaast onbegrensde energie zet Hans zich in om Hagenaars met een beperking aan het sporten of bewegen te krijgen. Hij weet van geen ophouden. Ondanks zijn ernstige ziektes is Hans Willink optimistisch en blijft hij aandacht vragen voor gehandicaptensport.

Het is zeven jaar geleden, in februari 2016, als Hans Willink de Stichting Haagse Sportprijs voor Gehandicapten in het leven roept. ‘Het stoorde mij enorm dat er wel een sportprijs voor Haagse sporters zonder beperking was, maar dat mensen met een beperking daarbij niet of nauwelijks in beeld kwamen. De organisatie van die Haagse sportprijzen, de gemeente, vond dat alleen sporters die landskampioen waren geworden of een nog grotere prestatie hadden verricht voor een prijs in aanmerking konden komen. Vanuit hun positie begrijpelijk, maar ik werd daar boos om. Dan kun je maar één ding… zelf een jaarlijkse sportprijs introduceren. En die prijs is onlangs weer uitgereikt. Helaas kon ik er door mijn ziektes, voor het eerst niet zelf bij zijn, maar ik heb gehoord dat het weer een prachtig evenement was’.

‘We hebben de prijs vernoemd naar Wouter Duinisveld. Wouter, die ondanks een donorhart tweemaal een volledige triatlon volbracht, is een geweldig mens en sportman die met zijn beperking ongekende sportprestaties (er waren toentertijd maar twee anderen op de wereld, die hem dit kunnen nazeggen) neerzet. Ik wil met de prijs niet alleen Wouter eren, maar natuurlijk eveneens laten zien dat ook velen met een beperking mooie sportieve prestaties leveren en dat mag best gezien worden in de stad’.

Stichting HSG

Het bleef niet bij de introductie van de Wouter Duinisveld Award. Een jaartje later werd de stichting hernoemd naar de Stichting Haagse Sportstimulering voor Gehandicapten (HSG). ‘In dat eerste jaar hadden we geleerd, dat er aan nog veel meer behoefte was dan alleen een jaarlijkse prijs. We wilden ondersteunen, faciliteren, verbinden en voorlichten. Vanuit die laatste gedachte werd het kwartaalblad Plus-Min Magazine in het leven geroepen. ‘In de beginfase won de stichting HSG de Onbeperkt070-prijs; daar zijn we nog steeds erg trots op. Hiermee kreeg de stichting erkenning en een enorme impuls. Zo werd er geld vrijgemaakt voor de ontwikkeling van een schaatshulpmiddel waarmee ook mensen met een mobiliteitsuitdaging in staat zouden worden gesteld om te schaatsen. We gebruikten echter ook een deel van het gewonnen bedrag, om plannen van andere kandidaten voor die prijs te ondersteunen. Inmiddels is ook de VerAnne, zoals het schaatshulpmiddel, dat is vernoemd naar de eerste twee ontwikkelaars, heet, al in de eindfase van de ontwikkeling. Er volgt nog wat testen en dan zullen wij de eerste exemplaren schenken aan De Uithof.

Dartstoernooien

De Stichting HSG verwierf ook bekendheid met de organisatie van het meest prestigieuze paralympische dartstoernooi ter wereld, dat inmiddels al twee keer in Den Haag plaatsvond. De inspanningen van Hans zijn ook op het stadhuis niet onopgemerkt gebleven. Enkele jaren geleden kreeg hij de Haagse Sportpenning, vanwege zijn verdienste en inzet voor de gehandicaptensport in Den Haag.

‘Toen wij de Wouter Duinisveld Award initieerden, was ik zelf nog helemaal gezond. Ik had een drukke baan bij een leuk bedrijf en sportte drie keer in de week. De ironie van het leven wil, dat ik een jaar later ziek werd en tot de doelgroep van zowel onze stichting, als die van Voorall ging behoren. Medio 2021 kreeg ik het bericht dat ik Thymuskanker had en daarbij Myasthenia Gravis cadeau kreeg. MG, zoals het wordt afgekort, is een neuromusculaire aandoening die de verbinding tussen je spieren en je zenuwstelsel aantast. Slechts 30% van de mensen die thymuskanker hebben, krijgen dit. Een genie in Maastricht, professor Maessen, heeft mij zes uur lang geopereerd en daarbij alle zichtbare kanker uit mijn lijf verwijderd. Er volgde een heel zware tijd, maar ik was ook bij de laatste scan nog steeds schoon.

Na een periode van herstel ben ik vorig jaar augustus weer aan het werk gegaan. Eind november werd ik echter zo ziek dat het echt niet meer ging. Nu leef ik van dag tot dag. Ik ben altijd benauwd en heb permanent extra zuurstof nodig. Verder krijg ik elke drie weken een infuus ondergaan, waarin een medicijn zit, met heel nare bijwerkingen. Toch blijf ik hopen dat ik voldoende herstel om weer aan het werk te kunnen. Ik verheug mij daar enorm op, ook omdat ik, als ik weer kan werken, na verloop van tijd wellicht ook weer andere dingen kan doen’.

‘Ik moet nu al jaren enorm oppassen met mijn gezondheid. Daarbij heb ik er alles aan gedaan om geen corona te krijgen. Ik had gehoord dat ik dat niet zou overleven, omdat het voor mij teveel zou zijn. Ondanks mijn veilige bubbel thuis heeft het virus mij toch te pakken gehad. Ik hoorde het achteraf. Ik heb er niets van gemerkt en ben er dus zonder kleerscheuren vanaf gekomen’.

Plus-Min Magazine

‘Helaas heb ik nu geen energie meer om de kar voor Plus-Min Magazine te trekken. Het lukt mij niet meer om adverteerders te werven en om het blad te laten verschijnen. Eerst lukte het nog wel twee keer per jaar, maar inmiddels heb ik moeten besluiten alleen nog themanummers uit te brengen, bijvoorbeeld ter gelegenheid van een dartstoernooi of een ander groot gebeuren. Mocht iemand kunnen helpen met het werven van adverteerders, dan zouden we wellicht toch kunnen doorgaan met vier edities per jaar.

Als ik weer voldoende ben opgeknapt en opnieuw met de stichting aan de slag kan, gaan we ons, zoals het er nu uitziet, richten op het ondersteunen van individuele sporters en sportteams. Die grote evenementen kosten mij helaas te veel energie. Ik heb ooit in een kroeg een tegeltjeswijsheid gelezen: zaken zijn als kruiwagens, je moet ze duwen. Zo is het en dat lukt mij nu niet meer’.

Taxibus

‘Ik verheug mij ontzettend op het moment, dat ik weer kan werken. Als ik in huis zes meter loop, ben ik al uitgeput. Met behulp van mijn formidabele fysio Jacky Ledeboer, ben ik bezig mijn spieren weer wat sterker te maken. Stapje voor stapje hoop ik terug te komen. In het begin zal ik met mijn scootmobiel in de taxibus moeten. Gewoon over straat rijden lukt mij nog niet. Het probleem is dat ik voor het binnengaan van de taxibus eerst moet overstappen in een rolstoel, vervolgens de bus word ingereden, daarna moet ik overstappen op de autostoel. Uiteindelijk zetten ze mijn scootmobiel in de taxibus. Dit proces is veel te vermoeiend voor mij. Daar komt bij dat ik altijd een concentrator, een zuurstofapparaat, bij mij heb. Die kan ik helemaal niet vervoeren bij het overstappen van mijn scootmobiel naar een rolstoel. Ik vind echt dat hiervoor een uitzondering moet worden gemaakt. Mensen in een scootmobiel, die afhankelijk zijn van een concentrator, moeten op hun scootmobiel kunnen blijven zitten. Door de wijze waarop Noot de regels toepast, moet ik met de tram reizen. Helaas heb ik daar nog niet voldoende energie voor, waardoor ik ook nog niet aan mijn reïntegratieproces op mijn werk kan beginnen; nog lang niet. Dat maakt me verdrietig. Het voelt als een nodeloos oponthoud en doet pijn. Het is net als toen een chauffeur van de taxibus mij een keer weigerde mee te nemen en mij achterliet bij het ADO-stadion. Met te weinig accuvermogen in de scootmobiel om zelfstandig naar huis te rijden, als ik dat al zou redden, en te weinig accuvermogen in de concentrator, zodat ook zuurstof een probleem zou worden. Zo’n snoeiharde confrontatie met je handicap is onvoorstelbaar zwaar, maar sterkt mij in de overtuiging dat de stichting HSG en Voorall nog veel werk te verzetten hebben. Daar ga ik zeker nog aan bijdragen!’.