Het leven van Chantal als bewoner bij Middin

Op vrijdag 4 augustus bezoek ik Chantal Vermeeren. Ze woont vlak bij het eindpunt van een metrolijn in Rotterdam. Buren weten me te vertellen hoe ik de kortste weg naar haar huis kan nemen.

Chantal deelt met haar achttienjarige zoon, Forest, een driekamerappartement op de begane grond. Ze woont begeleid bij Middin. Middin is een organisatie, die mensen met een beperking ondersteunt bij het leiden van hun leven. Middin heeft woningen voor haar bewoners op de begane grond.  Op de hogere woonlagen wonen vijfenvijftigplussers zonder beperking. 

`Het personeel van begeleid wonen is er niet voor je kind `

De eerste tijd heeft Chantal niet kenbaar gemaakt dat haar zoon bij haar verbleef. De reden is dat het officieel niet mag. “Het personeel van begeleid wonen is er niet voor je kind.” De angst dat het personeel erachter zou komen dat er een clausule bestaat dat het verboden is als bewoner van Middin kinderen bij zich te laten wonen, heeft haar doen besluiten open kaart te spelen. Spannend vond ze dat wel. “Ik heb een verklaring ondertekend dat ik zelf voor mijn kind zorg en er verantwoordelijk voor ben.  Het is nu een soort van gedoogd en het gaat goed, helemaal prima.”, vertelt Chantal.  Mensen reageren er soms wel verbaasd op. “Jij een kind groot brengen? Hoe gaat dat dan, vragen ze. “Ik bied structuur en een luisterend oor. Verder zorg ik ervoor dat mijn huis opgeruimd blijft. Drinken we een kop koffie op de bank, dan nemen we meteen de kopjes mee naar het aanrecht, zodra we opstaan.”

`Ik kon alles weer`

Chantal is getrouwd geweest met haar motorrijinstructeur. Zelf werkte ze als manager in een beddenzaak. Haar man werkte zo`n tachtig uur per week. Om de werklast en de verdiensten eerlijker te verdelen, besloot Chantal naast haar werk in de beddenzaak ook motorrijinstructeur te worden en motorrijlessen te gaan geven. Het resultaat was, anders dan ze had verwacht, dat ze nu allebei tachtig uur per week werkten.

Chantal raakte zwanger. Tijdens haar zwangerschap kreeg ze een herseninfarct. De oorzaak van deze herseninfarct bleek SLE, te zijn. SLE is een afkorting van Systemische Lupus Erithematodes. Het is een auto-immuunziekte, waarbij het afweersysteem zich tegen het eigen lichaam keert. Er kunnen daardoor ontstekingen in het hele lichaam ontstaan. “Ook kan het bloed gaan klonteren. Daardoor zijn waarschijnlijk bloedvaten in de hersenen verstopt geraakt”, zegt Chantal. Van het herseninfarct hield Chantal een gevoelloze rechterlichaamshelft over. Desondanks herstelde ze redelijk goed. “Ik kon alles weer, bijvoorbeeld fietsen op twee wielen.”

`En dan word je wakker en is alles gewist. `

Toen haar zoon vier jaar oud was, kreeg ze een hersenvliesontsteking, waarschijnlijk ook ten gevolge van SLE. “Ik heb ongeveer een maand in coma gelegen. En dan word je wakker en is alles gewist. Ik wist niet eens meer hoe ik moest zitten, bij wijze van spreken. In het begin herkende ik mijn familie ook niet.” Gelukkig herstelde Chantal voor een groot deel. Het gevoel rechts bleef echter weg. Eerder liep Chantal met een rollator, later met een kruk. Inmiddels loopt ze zonder kruk. “Het loopt niet heel vlot, maar ik beweeg me gewoon voort op mijn eigen voeten en dat geeft vrijheid.”

`Ik heb de stekker eruit getrokken`

Chantal is gescheiden. Zelf denkt ze dat haar herseninfarct daar de oorzaak van is geweest. “Ik heb de stekker eruit getrokken.”, zegt Chantal. “Ik werd ziek en dan ben je alles kwijt. Je rijbewijs en je instructies helemaal.” Chantal viel tijdens haar zwangerschap ook nog, waardoor ze een enkel brak. Haar man kon echter niet ineens zijn leerlingen afzeggen. “Ik dacht: dit kan hij niet leuk blijven vinden.” Zo kwam ze tot haar besluit. “Ik vertel het nu wel luchtig, maar het was zwaar genoeg.”, voegt ze toe. Haar ex is er nog jaren boos om geweest. Inmiddels zijn de verhoudingen weer gestabiliseerd.

`Werken is een deel van je identiteit`.

“Ik ben volledig afgekeurd. Daar was ik in het begin niet blij mee. Als je iemand ontmoet, zijn de eerste vragen: Hoe heet je, waar woon je en wat doe je? Werken is een deel van je identiteit.” Nu doet ze vrijwilligerswerk. Zo bezoekt ze eenmaal per week een man op een locatie van Middin voor mensen met aangeboren hersenletsel. De man kan niet lopen, heeft vergroeide handen, praat moeilijk en heeft autisme. Meestal doen ze een spelletje. “Dat vormt een kapstok om een gesprek te voeren. We hoeven elkaar zo niet aan te kijken. Want elkaar aankijken vindt hij niet zo leuk.” Chantal benadrukt dat ze deze vorm van vrijwilligerswerk fijn vindt. Toch voegt ze toe: “Ik haal zingeving uit mijn vrijwilligers werk, geen identiteit.”

`Dat had ik niet zo ingeschat`

Chantal vertelt dat haar soms, als ze boodschappen in een supermarkt doet, gevraagd wordt of ze een stukje worst wil hebben. Toch realiseert ze zich dat ze zelf mensen ook wel verkeerd inschat. De man waar ze wekelijks komt bijvoorbeeld. “Zit behoorlijk in de kreukels, maar hij is wel breed geïnteresseerd en volgt de politiek. Dat had ik niet zo ingeschat.”

`Hoor ik daar dan bij? `

Chantal staat tweemaal per week met andere mensen met een beperking op de golfbaan. Verder gaat ze tweemaal per week naar Geniva om daar te schilderen en te sporten. “Dat is ook wel weer een stap. Er zitten mensen bij die niet kunnen praten, in een rolstoel vastgebonden zijn en naar deze bezigheden toegebracht worden. Ik heb geen idee wat ze meekrijgen. Toen ik ze de eerste keren zag, dacht ik: Jeetje. Hoor ik daar dan bij? Maar het is een leuke groep mensen”, concludeert ze.  Mensen gaan met de taxi naar Geniva. Chantal gaat met haar scootmobiel en, als het slecht weer is, gaat ze met de scootmobiel in de metro.

`Inmiddels ben ik tevreden met mijn leven`

Chantal omschrijft zichzelf als een vat vol ellende. “Het is een wonder dat ik geestelijk nog redelijk functioneer.” Ze is blij dat haar zoon gezond achttien is geworden.  Ze besluit: “Inmiddels ben ik tevreden met mijn leven.”