NAH Blog (13): NAH Café
Afgelopen woensdagavond draaiden we weer een NAH café in Delft. Wat een mooie avonden zijn dat toch keer op keer.
Dit café is een aantal jaar geleden opgezet door verschillende zorginstellingen (Reinier de Graaf ziekenhuis, Gemiva, Careyn en de patiëntenvereniging Hersenletsel.nl) en wordt gehouden iedere 2e woensdag avond van de maand bij Gemiva in Delft. De gesprekken worden geleid door ambassadeurs van de patiëntenvereniging. In eerste instantie alleen door Edith maar ergens begin 2020 werd ik gevraagd om het samen met Edith te gaan doen zodat we ook elkaars achtervang kunnen zijn.
Nou had ik al wat café ervaring, en dan bedoel ik niet een uitgaanscafé al heb ik die ervaring ook echt wel maar sinds mijn hersenletsel kom ik daar niet vaak meer. Nee, ik doelde eigenlijk op het Taalcafé dat ik in Wateringen heb gestart. Dat had een heel andere zorgvraag maar was ook zo leuk om te doen. Vanuit die ervaring ben ik dus bij het NAH café gestart. Het had een wat lastige aanloop voor mij aangezien al heel snel het NAH café niet meer door kon gaan in verband met de Covid pandemie. Maar toen alles weer open mocht zijn we ook snel weer gestart met het NAH café en liep het ook gelijk weer op rolletjes. En wat een mooie avonden zijn dat toch, ik zei het al in de eerste zin van deze blog maar het is het waard om het nog een keer op te schrijven.
Er zijn een aantal mensen die we de vaste groep kunnen noemen maar er schuiven ook iedere keer weer andere mensen aan. Iedereen heeft zo zijn eigen verhaal en toch is er voor iedereen het gevoel van herkenning en erkenning. Er komen mensen alleen of met partner, kind, broer/zus of vriend(in). Soms hebben we thema’s en nodigen we professionals uit. Hierbij kan je denken aan een fysiotherapeut of een ergotherapeut die ons wat meer vertellen over de prikkelverwerking of over de energie balans. Of er komt een psycholoog die ons bijvoorbeeld iets vertelt over rouwverwerking en in december hebben we altijd het onderwerp “hoe overleef ik de decembermaand”. Laatst waren er twee dames die ons iets vertelden over het Hersenz revalidatie traject. Daar was ik zelf ook heel benieuwd naar overigens want daar hoor ik alleen maar positieve dingen over. En het bleek inderdaad ook weer heel interessant.
En na zo’n praatje komen ook de vragen en de persoonlijke verhalen. Ik luister en praat mee, geef advies of juist niet. Het mooie van zo’n avond is dat iedereen weet waar het over gaat, de lotgenoten hebben aan een half woord genoeg om te begrijpen wat er bedoeld wordt. Dat geeft zoveel steun.
Het fijne van onze groep is ook dat het een heel diverse groep is, er zijn mensen die nog maar net hersenletsel hebben of mensen zoals ik die het al jaren met zich mee dragen. Voor de “nieuwkomers” is het zo fijn om te praten met ervaringsdeskundigen. Zij vinden in de groep vaak de bevestiging dat ze niet “gek” zijn, dat hetgeen zij voelen of waar zij tegenaanlopen heel erg bij het ziektebeeld hoort. Of juist andersom, dat ze eerst dachten nergens last van te hebben maar dat op zo’n avond er zoveel herkenning is dat ze op een andere manier hulp gaan zoeken.
En ja er vloeien wel eens tranen maar er wordt nog veel meer gelachen. En dat is allebei goed. Dat kan in een veilige omgeving want dat is het echt, een veilige omgeving. Ook wordt er altijd gezorgd voor een kopje koffie en/of thee en een koekje. Deze verzorging wordt bij ons gedaan door Anneke van Gemiva. Heel soms is Anneke afwezig en dan bestaat de kans dat ik de koffie moet zetten, daar is bijna niemand blij mee. Heel opvallend is het dan dat er voornamelijk thee gedronken wordt hahahaha.
Persoonlijk vind ik dat er in iedere stad een NAH café moet zijn. Gelukkig hoor je het ook wel steeds vaker en dat is fijn. Juist omdat ik weet hoe belangrijk lotgenoten contact is. Ik hoop dan ook dat er op steeds meer plekken NAH-cafés ontstaan.
Liefs
Belinda