NAH Blog (15): Zelfoverschatting

Een van de meest voorkomende restverschijnselen is moeheid ook wel Neurofatique, daar heb ik wel eens over geschreven. Een van de meest voorkomende maar minst bekende restverschijnselen is Zelfoverschatting.
Zelfoverschatting, bijna iedere lotgenoot die ik spreek heeft er in  meer of mindere mate last van. In ons hoofd is vanzelfsprekend van alles misgegaan door de cva maar dat neemt niet weg dat onze gedachten nog steeds dezelfde zijn, daar is niet ineens een verandering ingekomen wat ertoe leidt dat wij, mensen met NAH nogal eens denken gewoon alles nog te kunnen.

Bij mijn begon dat eigenlijk al in het ziekenhuis. Ik had die dag mijn slecht nieuws gesprek gehad waardoor ik enorm schrok uiteraard. Die avond kwam mijn baas op bezoek en een van de eerste dingen die ik zei was “ik ben er maandag weer hoor, deze week zal lastig worden (het was dinsdag) maar maandag moet wel lukken”

Het zal je niet verbazen dat ik maandag helemaal niet aan het werk ging. Het duurde nog 10 maanden voordat ik met een enkel uurtje begon met werken.

Of dat ik op een zaterdag bedacht dat ik wel boodschappen kon doen. Man, dochter en zoon hadden geen tijd, ik doe het wel, natuurlijk kan ik dat gewoon. Ik was overtuigend genoeg naar ze want zij gingen allemaal weg en ik ging naar het dorp om boodschappen te doen. Ik weet nog heel goed dat ik de Jumbo inliep met het karretje en ik overvallen werd door de hoeveelheid mensen die daar waren. Al die mensen, al het lawaai, muziek, kleuren, geuren.. al die prikkels veroorzaakten vrij snel kortsluiting in mijn brein maar ja ik moest wel door van mezelf.
In die tijd nog geen handscanner dus alles in het karretje, op de band en weer in het karretje.. het zweet droop over mijn rug, ik was kotsmisselijk en moest me focussen op alle handelingen. De kassière keek me verschrikt aan en ik riep dat er niks aan de hand was maar dat klopte natuurlijk niet, het ging heel slecht. Ik moest pinnen en kreeg mijn pasje niet in het pinapparaat. Mijn coördinatie deed het niet meer en ik stond te zwaaien als een tuimelaar op mijn benen. Ik vertelde in tranen dat ik voor het eerst boodschappen ging doen na mijn herseninfarct. Die dame achter de kassa was woedend op mij omdat ik niks had gezegd. Dan had ze me kunnen helpen. Ineens kwam er een mevrouw naar me toe, zij was al door de kassa heen en zag wat er gebeurde. Deze mevrouw pakte mijn pasje deed em in het apparaat en vroeg me de code in te typen. Ze hielp me daarbij. Ze deed de laatste boodschappen zonder wat te zeggen in mijn karretje, legde mijn handen op het karretje en bleef naast me lopen tot de auto. Daar zette ze me in de auto en pakte de sleutels en ging mijn boodschappen inladen, bracht het karretje weg en kwam naast me zitten. Gaat het weer een beetje vroeg ze. In tranen vertelde ik mijn verhaal en dat ik dacht wel even boodschappen te kunnen doen. De dame was een engel, later heb ik haar nog opgespoord en een bos bloemen laten bezorgen. Zij was een engel die ik nooit meer zal vergeten, ik leed simpelweg aan zelfoverschatting.

Dit is een klein voorbeeld maar zo zijn er talloze geweest de afgelopen bijna 12 jaar. Nog steeds denk ik, dat doe ik wel even.. maar vaak kost het mij veel, te veel energie en daarna kost het mij veel tijd om bij te komen.

Nu ik als ervaringsdeskundige aan de slag ben zie ik die zelfoverschatting heel erg terug bij de patiënten. Ik word dan een beetje verdrietig want ik denk aan de weg die ze nog te gaan hebben. En tegelijkertijd brengt het je ook veel, want je doet het toch maar, wat “het” ook is. Uiteraard heb ik het niet over de dingen die ik doe waarbij ik expres over al mijn grenzen ga. Dat doe ik ook heel regelmatig maar dan weet ik wel dat het me veel gaat kosten en dat heb ik er dan voor over. Zo ben ik een tijdje geleden een weekend naar de Efteling geweest. Een weekend was wel echt heel heftig maar ik hoop volgende maand samen met een lieve vriendin nog een keer een dagje te gaan. We gingen vroeger ieder jaar samen op een doordeweekse dag en het liefst als er regen voorspeld was want dan was het niet zo druk. Inmiddels zijn we wat jaartjes ouder en denken we dit nog steeds goed te kunnen. Zelfoverschatting...misschien…maar op zeker een leuke dag!

Liefs