NAH Blog (3): Re-integreren in werk
In mijn voorgaande blogs heb ik verteld dat ik in 2014 mijn eerste herseninfarct kreeg en dat ik daar veel onzichtbare restverschijnselen aan heb overgehouden.
Ik ben redelijk eigenwijs ingesteld en wilde dan ook niet geloven in het hersenletsel. Ik lag nog in het ziekenhuis toen mijn baas van destijds langs kwam, ik meldde hem direct dat ik er de maandag erop weer zou zijn. Want voor mij bestond het herseninfarct simpelweg niet. Ik wilde het niet, ik wilde sterker zijn dan dat.
Uiteindelijk heeft het nog 10 maanden geduurd eer ik weer een paar uurtjes kon werken. Mijn werkgever was heel erg meedenkend en deed echt alles om mij te behouden. Ik kreeg een kamertje apart, mocht 1 dag in de week thuiswerken (het was nog ver voor de corona tijd en thuiswerken was zeker geen norm)
Ik wilde heel snel opbouwen maar de dames en heren van de revalidatie probeerden dat af te remmen. Maar hee, ik dacht toch echt beter te weten hoe mijn hoofd werkt en ging daar niet helemaal in mee, probeerde steeds weer wat meer te doen.
Na twee jaar niet volledig werken komt dan toch echt het UWV om de hoek kijken. Ik moest op controle komen. Als eerste bij de keuringsarts.
Dit was echt een heel vriendelijke dame.
Overigens ging ik er vrij nuchter naartoe want ik werkte inmiddels 30 uur in de week ik had zo gehoopt dat ik al 32 uur zou werken, dus volgens contract maar gek genoeg die laatste 2 uur lukte maar niet.
Over het UWV had ik heel veel verhalen gehoord en die waren niet erg positief maar ik wilde heel graag werken en deed dat ook dus zag geen probleem.
Die keuringsarts nam de afgelopen 2 jaar met me door en ik zei haar “voor die laatste 2 uur hoef je me niet af te keuren hoor, die komen er nog bij, het gaat alleen iets langzamer dan ik wil”
Ze hoorde me aan en ging toen allerlei heel vervelende vragen stellen. Vragen als “hoe ziet je dag eruit?” of “zie je je vriendinnen nog wel eens” of “ga je nog wel eens uit” etc
Hoe meer van dat soort vragen hoe meer mijn keel dicht ging zitten. Mijn dag… ja eh mezelf uit bed slepen, naar het werk gaan, werken, terug slepen, koken en daarna is het licht uit kan ik niks meer, slaap slecht want ben zwaar overprikkeld, dus ik kom aan de 3 a 4 uur slaap, vriendinnen zie ik niet meer en ik ga niet meer naar feestjes of leuke dingen.
En daar kwamen de tranen.
Ik heb uiteindelijk gesmeekt om me niet af te keuren want ik wilde zo graag werken. En werken ging (redelijk) goed. De taken die ik deed gingen goed, ik kon alleen nog niet alle taken aan.
Ze zou het gaan overleggen met de arbeidsdeskundige.
Dat was een week later dan ook mijn tweede bezoek aan het UWV. Het was een beetje hetzelfde verhaal als bij de arts.
Weer gesmeekt om me niet af te keuren. Dat deed hij niet. Maar hij zou wel gaan overleggen…
Eenmaal thuis kreeg ik een telefoontje dat ik 100% afgekeurd was, ik deed het alleen op wilskracht zeiden ze. En het was geen vraag of ik zou omvallen maar wanneer. Ik mocht wel blijven werken maar ze adviseerde wel om minder te gaan werken. Herkeuring over 6 maanden.
Ik werd zo ongelooflijk boos… ik wilde zo graag werken en dan dit… hoe durfden ze…. Echt woest was ik. De dag erna moest ik bij de revalidatie arts zijn en ik vertelde over het onrecht wat het UWV mij had aangedaan. Zij zei…zo dat hoor je niet vaak dat ze zo goed naar de mens kijken. Ik ben het helemaal met ze eens, je loopt op het puntje van je tenen. Ga vooral minder werken.
Daar moest ik het mee doen. De dag erna tegen mijn baas gezegd dat ik minder moest gaan werken maar dat ik het er niet mee eens was. Ik vertelde hem dat ik met ingang van de week erna dus geen 30 uur meer ging werken maar terug ging naar…..29 uur.
Inmiddels kan ik er ook om lachen maar het was zo’n enorme aderlating dat ene uurtje.
Eenmaal die stap gezet is het langzaamaan steeds een uurtje minder geworden en heb ik me laten omscholen. Toen ben ik in een andere functie voor 24 uur aan de slag gegaan.
Maar na de 7e heel zware terugval heb ik uiteindelijk de handdoek in de ring moeten gooien. Het ging niet meer. Ik was op.
Gezien de lengte van mijn verhaal zal ik volgende maand verder gaan met het vervolg,
Tot de volgende blog
Liefs,
Belinda