NAH Blog (4): Reintegreren in werk (deel 2)
Belinda van Elst zal voor Voorall een reeks blogs gaan schrijven over niet aangeboren hersenletsel (NAH). Volgens Belinda is NAH en de gevolgen ervan in het dagelijks leven bij nog veel mensen onbekend waardoor er onbegrip kan ontstaan. Met haar blogreeks 'Het is er nooit niet' wil ze dit tegengaan. Belinda blogt al zo'n vier jaar over NAH op Instagram (Mijn_leven_met_NAH) en voor de organisaties Hersenletsel.nl en de Hersenstichting. Haar vierde blog is een vervolg over haar ervaringen met het re-integreren in werk.
In mijn vorige blog heb ik verteld over de re-integratie naar mijn werk. En ik heb er best wat reacties op gekregen. Dat doet mij natuurlijk goed, weten dat mijn blogs gelezen worden. Maar ik vind het toch ook altijd verdrietig om te lezen dat zoveel mensen vast lopen.
Ik had een vervolg beloofd, bij deze!
In de tijd nadat ik met heel veel pijn de handdoek in de ring had gegooid kon ik mijn werk superslecht loslaten. Ik wilde zo graag werken. Miste een doel in mijn leven, was ineens hele dagen thuis en ik werd gek van die 4 muren. In het begin vluchtte ik weg maar ja ik was ook zo vreselijk moe dat dat vluchten niet heel lang duurde. We namen een hond want dan moest ik in ieder geval naar buiten om te wandelen met haar. Ik ging per direct vrijwilligers werk doen en eigenlijk nam ik niet de rust die ik zo enorm hard nodig had. Net als tijdens de re-integratietijd.
Doordat ik volledig in de IVA terecht kwam en mijn uitkering gebaseerd werd op het laatste jaar dat ik volledig had gewerkt, 2013 en het was inmiddels 2017, en van dat salaris werd 25% ingehouden. Dat er diverse CAO verhogingen waren geweest in de zorg in die tussenliggende jaren maakte niet uit, dat ik omgeschoold was en een beter betaalde functie was gaan uitoefenen maakte niet uit.
Ik ging er honderden euro’s in de maand op achteruit en die honderden euro’s hadden we niet over met een gezin met schoolgaande en studerende kinderen.
Dit gaf heel veel stress zoveel dat we uiteindelijk ons mooie huis in Wateringen moesten verkopen en we een appartement kochten in Rijswijk.
Dat gaf financieel wel wat lucht maar zo’n verhuizing/verbouwing en de financiële stress gingen mij niet in de koude kleren zitten. Sterker nog, toen we 3 weken woonden in Rijswijk kreeg ik, tijdens het uitlaten van hondje Molly een tweede herseninfarct.
Die impact was groot heel groot. Na alles wat ik had gelaten, alles wat ik kwijt was geraakt kreeg ik nóg een herseninfarct. Wanneer was het dan genoeg?
Weer ging ik in revalidatie bij Basalt.
Mijn 3e revalidatie traject…. Weer opnieuw beginnen.
Toch was dat revalidatietraject een traject waarin ik heel veel heb geleerd, al dacht ik niks meer te kunnen leren. Ja wel weer opnieuw leren lopen en fietsen en dergelijke maar ik heb er nog veel meer geleerd.
Over de rest van de impact komt in volgende blogs weer ter sprake maar nu gaat het over re-integratie in het werk.
Tijdens dat revalidatie traject heb ik daarover veel geleerd ondanks dat ik inmiddels niet meer werkte.
Veel mensen met NAH willen echt dolgraag werken. En NAH-ers hebben weinig ziekte inzicht. Met als gevolg dat ze keihard hun best gaan doen in plaats van heel rustig aan opbouwen en luisteren naar je lichaam.
Nee in plaats van luisteren heb je meer het gevoel dat je lichaam je in de steek heeft gelaten. Je hebt geen vertrouwen in je lichaam dus je luistert niet. Want onbetrouwbare mensen/dingen laat je, als je slim bent… meestal links liggen.
Maar met dat lichaam moet je wel verder.
Als je weinig zichtbare restverschijnselen hebt, zoals ik, zien mensen niets aan je en houden mensen dus weinig rekening met je. Ook collega’s. Je bent weer aan het werk en dat gaat redelijk tot goed voor die uurtjes dat je er bent dus mensen gaan je weer voor “vol” aan zien terwijl we nooit meer “vol” worden.
En het gekke is dat jezelf ook denkt dat je alles weer aankan. Want ook ik zie niks als ik in de spiegel kijk. Dus ik moet niet zo zeuren en doorgaan.
Ja ik was keihard voor mezelf…
Het motto van dat revalidatie traject was dan ook “wees eens lief voor jezelf”…. Dat was een heel harde dobber.
Inmiddels denk ik, ben ik er van overtuigd, dat als ik het re-integreren beter had geluisterd naar mijn lichaam en mijn therapeuten, dat ik mogelijk nog had kunnen werken, al was het maar 12 uur in de week ofzo.
Dan had ik me nog nuttig gevoeld. Had ik nog het gevoel gehad dat ik ergens bij hoorde. Had ik nog kunnen werken voor mijn geld. En had ik mogelijk iets meer te besteden gehad.
Mijn advies aan iedereen die aan het re-integreren is, is dan ook “doe het alsjeblieft heel rustig aan, bouw rustig op, luister naar niemand anders dan je lichaam en je therapeuten, Doe geen “Belinda-tje” door te denken dat jij het beter weet en dat jij sterker bent dan de NAH, dat anderen dan misschien niet meer kunnen werken maar dat jij dat wel even anders doet….
Wees niet arrogant, maar wees lief voor jezelf!
En je lichaam heeft je niet in de steek gelaten maar je lichaam heeft je leven gered!
En je lichaam en jij moeten hopelijk nog een hele tijd samen door.
Tot de volgende blog
Liefs,
Belinda