Het lijkt of ze mens-erger-je-niet met je spelen

Dit is het tweede interview met Alex, als ervaringsdeskundige al jaren betrokken bij de activiteiten van het Platform VG. In het vorige interview, dat afgenomen is voor het tijdperk van Corona, hebben we het gehad over zijn zelfredzaamheid. In deze Nieuwsbrief vertelt Alex over zijn Coronatijd. Wat betekende Corona en betekent het nog steeds, voor die zelfredzaamheid? Een verhaal over ergernissen en gewoon doorgaan.

Wat hem het meest heeft geërgerd is wat je de ‘wispelturigheid van de macht’ zou kunnen noemen. In het vorige interview heeft Alex ‘De maatschappij’ al geen hoog cijfer gegeven voor het bevorderen van zelfredzaamheid. Dat is er tijdens Corona niet bepaald beter op geworden. Alex: ‘Er werd van alles voor je en over je beslist. En het ergste was dat ze je niet goed uitlegden waarom. En soms veranderden er regels en kwam je ook niet te weten waarom. Geen wonder dat mensen daar kwaad om werden. Het leek voor mij alsof iedereen een potje mens-erger-je-niet aan het spelen is, en jij bent een van de poppetjes.’

Netwerk kleiner, maar archief op orde
Over wat hem in de praktijk het meest parten heeft gespeeld is Alex kort en bondig: ‘de computer’. Hij deed veel in het vrijwilligerscircuit, met name in de belangenbehartiging. Dat leverde hem een groot netwerk op, en hij was veel weg voor vergaderingen en andere bijeenkomsten. Daar is door Corona behoorlijk de klad in gekomen. Vergaderingen met Teams en Zoom zijn namelijk niet aan hem besteed: ‘Ik vind videobellen vreselijk. Het is toch alsof er allerlei mensen je huis binnenkomen die je helemaal niet kent. Maar iedereen vindt het nu wel makkelijk, en ze zijn er mee doorgegaan. Ik pak nu wel weer allerlei dingen op, maar een deel van dat netwerk ben ik gewoon voorgoed kwijt. Ik zie nu veel minder mensen’.

Lichamelijk heeft Corona ook zijn tol geëist: ‘Mijn lichaam reageert snel op spanningen. Mijn spieren komen dan helemaal vast te zitten en alles doet zeer. Dat is nu wel minder geworden, maar ik moet nog steeds extra goed naar mijn lichaam luisteren’.

Natuurlijk was niet alles kommer en kwel. Alex: ‘Als het kon, ben ik naar buiten gegaan. Bovendien heb ik een grote woonkamer, dus ik kon vrij makkelijk op een veilige manier mensen over de vloer hebben. Alleen dan geen drie, maar twee. Bovendien was er een Trefpunt in de buurt waar je eten kon afhalen, en als dat niet kon, dan brachten ze het gewoon thuis.’ En binnen zitten heeft soms voordelen: ‘Ik heb een heel groot archief, en dat is nu keurig op orde’.

Als Alex nu gevraagd wordt om in één woord de toestand samen te vatten over zijn huidige zelfredzaamheid, is hij even stellig als de vorige keer: ‘onzekerheid’. Onzekerheid over het herstel van zijn netwerk, onzekerheid over zijn lichaam, onzekerheid over een toekomst waarin iedereen weer van alles over je gaat beslissen. Over één ding is hij wel zeker: ‘het ‘oude normaal’ komt nooit meer terug’. En wat als Corona weer terugkomt? ‘Nou ja, dan ga ik ook wel weer door, ik blijf wel timmeren. Je moet je niet zomaar de kaas van je brood laten eten. Als ze het dit keer maar wel allemaal een beetje beter uitleggen. Want maatregelen die je niet snapt, die werken nooit.’

Edward de Bruin