‘Movies that Matter toont films over maatschappelijke thema’s zoals (on)gelijkheid, klimaat en mensenrechten. We vinden het belangrijk om daar niet alleen met het filmprogramma aan te werken, maar ook door het bezoek aan ons festival toegankelijker te maken. Uiteindelijk willen we een plek zijn waar heel Den Haag zich thuis voelt’. Aan het woord is Jan Willem van Rooij, festivalcoördinator van het jaarlijkse filmfestival Movies that Matter. Hij klopte bij Voorall aan met de vraag wat er nodig is zodat mensen met een zintuiglijke beperking ook kunnen genieten van de films die het festival te bieden heeft.

Om te onderzoeken wat mensen met een zintuiglijke beperking belangrijk vinden, organiseerde Voorall twee gesprekken met ervaringsdeskundigen. Dit leverde waardevolle tips op.

Via het gehoor en ondertiteling
In het eerste gesprek spraken we met mensen met een auditieve beperking. Centraal stond de vraag wat zij nodig hebben om het bezoek aan het festival prettig te maken. De deelnemers waren allen slechthorend en vertelden dat hun voorkeur er naar uitgaat dat zij communicatie zoveel mogelijk via het gehoor waarnemen in combinatie met ondertiteling. Gelukkig is de geluidskwaliteit van films over het algemeen goed. Ondertiteling helpt om de betekenis van de film mee te krijgen. De beelden steunen je in de beleving. Bij Nederlands gesproken films is het vervelend dat er geen ondertiteling is. Fluisteren op het doek is voor mensen met een auditieve beperking niet te volgen. Het verzoek is daarom om ook Nederlandstalige films te ondertitelen.

Rustig publiek
Ook is het belangrijk dat het publiek stil is, gedrag van medebezoekers kan namelijk erg hinderlijk zijn. Mensen die gaan lopen, praten door de aftiteling met mooie muziek of chips eten. Op het moment dat meerdere geluiden bij elkaar komen is het voor mensen die slechthorend zijn niet meer mogelijk om de film te volgen. Voor hen is het dus prettig als eten tijdens de film niet wordt gefaciliteerd, of dat er in de keuze van het aanbod rekening wordt gehouden met het geluid. Bijvoorbeeld door spekjes of tumtummetjes aan te bieden en etenswaren niet in zakken maar in kartonnen bekers te verstrekken.  

Nabespreking met microfoon en schrijftolk
De helft van de programmering van Movies that Matter kent een voor- of nabespreking. Ook hier hebben de ervaringsdeskundigen voorkeur voor het volgen van een gesprek via het geluid zelf en niet via een schrijftolk, omdat je met het geluid en het zicht op de spreker ook de emotie meekrijgt. Het is belangrijk om de vragen uit de zaal te versterken of te laten herhalen. Voor mensen die niets  kunnen horen is een schrijftolk noodzakelijk. Daarom is het verzoek om zowel een microfoon als een schrijftolk in te zetten.

Prikkelarm met je vrienden napraten
Soms is er behoefte om even na te praten samen met degenen met wie je de film bezocht hebt. Zeker bij de meer indringende films die het festival biedt. Hiervoor zou het helpen als er zitjes zijn waar je rustiger kan napraten.

Mensen met een visuele beperking gaan ook naar de bioscoop
In het tweede gesprek vroegen we aan mensen met een visuele beperking wat ervoor nodig is om op een prettige manier naar de film te gaan als je een visuele beperking hebt. Zij vertelden ons dat zij, ondanks de visuele beperking wel de wens hebben om naar de bioscoop te gaan, omdat je met vrienden kunt gaan. Het is gezelliger dan wanneer je in je eentje thuis een film bekijkt.

Films in je moedertaal
Films gesproken in de eigen moedertaal hebben de voorkeur bij mensen met een visuele beperking. Ook bij ondertiteling helpt het als die in de eigen moedertaal is. De films bij Movies that Matter zijn vaak Engels ondertiteld, omdat het om internationale films gaat die nog niet door een Nederlandse filmdistribiteur zijn overgenomen. Enkele films hebben wel een Nederlandstalige ondertiteling. Daarom is het advies aan Movies that Matter om op de website per taal een overzicht te plaatsen van de gesproken taal in de film en van de taal van de ondertiteling.

Audiodescriptie als hulpmiddel
De app Earcatch biedt audiodescriptie voor een aantal films. Vorig jaar was dit bij vijf films op het festival mogelijk. Dergelijke innovaties maken het filmbezoek dus toegankelijker. Hierbij is het handig dat bezoekers op de website kunnen lezen welke films geschikt zijn voor Earcatch.

De inhoud en sfeer van de film doen er toe
Verder vertelden de deelnemers dat een film is gemakkelijker te volgen als het verhaal van tevoren bekend is. Ook de sfeer van de film is bepalend. Films die erg donker zijn, zijn moeilijk te volgen voor mensen met een visuele beperking. Evenals films met veel details en veel verschillende personages. Een film die zich juist afspeelt in één ruimte is gemakkelijker te volgen. Natuurbeelden zijn vaak ook goed te volgen. Een korte beschrijving van het verhaal en een sfeerbeschrijving per film helpt bij de keuze voor een film. Zodat duidelijk wordt of het een film is met veel verschillende personages en veel verschillende locaties. Of dat het juist een film is die visueel eenvoudiger is. Met behulp van een trailer kan iemand thuis uitproberen of de film voor hem wel of niet te volgen is.  

De weg vinden in de filmzaal
Ook op het gebied van fysieke toegankelijkheid zijn er aandachtspunten. Omdat het in een filmzaal vaak donker is, maakt dit het lastig om je te oriënteren.  Bij trappen ontbreken soms goed gevormde leuningen en contrastmarkering op de treden. Voor mensen met een visuele beperking kan het fijn zijn als een gastheer/vrouw helpt bij het zoeken van een plekje in de zaal.

Bewustwording bij personeel en vrijwilligers
Bewustwording bij personeel over wat belangrijk is voor mensen met een beperking is nodig. Mensen met een visuele beperking willen graag op een voor hen geschikte plek zitten om de film goed te kunnen zien. Dit is vaak voorin de zaal. Helaas is het over het algemeen niet mogelijk in de bioscoop een plek te reserveren. Ook als je uitlegt dat je een visuele beperking hebt en het daarom belangrijk is voorin de zaal te zitten, wordt geen actieve medewerking verleend door het personeel. Meer bewustwording op dit gebied is dus nodig. Ook is het belangrijk medewerkers en vrijwilligers te trainen in de bejegening van mensen met een visuele beperking. Om iemand te benaderen die misschien hulp nodig heeft, worden open vragen het meest op prijs gesteld, bv. ‘Kan ik u ergens mee helpen?’

Prikkelarme voorstellingen
Het idee bestaat om tijdens het festival een aantal prikkelarme voorstellingen te geven. Het licht is rustiger, er worden minder trailers getoond, bezoekers worden verzocht geen eten mee te nemen naar de zaal en er zijn getrainde vrijwilligers. Belangrijk is dat van tevoren beschreven is wat er wel en niet gewenst is in de zaal, zodat iedereen zelf kan bepalen of dit geschikt is voor hem of haar.

De toegankelijkheid verbetert

Hoewel het kort dag is, heeft Movies that Matter al een aantal acties ondernomen om de gastvrijheid en toegankelijkheid voor mensen met een beperking bij de komende festivaleditie te vergroten. Van Rooij vertelt wat er dit jaar al gebeurt: ‘We verbeteren de informatie over toegankelijkheid op onze website, zodat je vooraf weet wat je kan verwachten. Al onze zalen zijn rolstoeltoegankelijk. Daarnaast maken we een selectie uit de films die makkelijker te volgen zijn, bijvoorbeeld omdat er minder personages en minder snelle beelden in de films zitten. Verder zoeken we naar een ruimte op het festival waar minder prikkels zijn. Een deel van de films zal audiodescriptie hebben via de app Earcatch, en een deel zal closed captions (ondertiteling voor doven en slechthorenden, waarbij ook geluiden worden beschreven) hebben. Dat wordt aangegeven in het programma. En een kleine selectie van de films zal online beschikbaar zijn, zodat je de film thuis kan kijken. Daarbij zitten zoveel mogelijk films die audiodescriptie en closed captions hebben’.  

Werken aan toegankelijkheid kun je zien als een groeimodel, je kunt werkenderwijs leren om toe te groeien naar volledige toegankelijkheid. Daarom gaan we na afloop van het festival weer met elkaar in gesprek om ervaringen te delen en te leren voor de toekomst.

Gewoon meedoen
Een van de deelnemers verwoordde het als volgt: ‘Voor is mij een evenement inclusief als ik volwaardig mee kan doen met de rest zonder dat ik een belemmering ben’. Mensen met een beperking willen onderdeel zijn van de reuring van het festival. Het is belangrijk voor hen geen uitzonderingspositie te organiseren. Dit is ook leerzaam voor het andere publiek. Mensen met een beperking blijven hiermee zichtbaar een onderdeel van het publiek.

Kom je ook?
Van Rooy roept op om te komen: ‘We werken weer een aan prachtige editie die op 21 maart van start gaat. Met films die je raken en over de grote en kleine maatschappelijke thema’s in de wereld. Op 6 maart staat het programma online en kan je kaarten kopen. Dan presenteren we op de website ook een selectie vertoningen die meer toegankelijk zijn’.

Movies that Matter
Movies that Matter is een Haags filmfestival met circa 80 films met een maatschappelijk thema. Dit jaar vindt het plaats van 21 tot en met 29 maart. De films draaien in het Filmhuis en Theater aan het Spui. Een deel van de films is online beschikbaar met audiodescriptie. Voor meer informatie, zie www.moviesthatmatter.nl.

In de Nieuwsbrief van januari stond een artikel over omgaan met een gehoorbeperking bij dementie. In dat artikel vind je onder andere tips voor een optimale communicatie.

In het ervaringsverhaal laten we zien hoe dat in de praktijk kan gaan.

Het is het verhaal van Tineke van Werven en haar moeder Nel die Alzheimer had en een gehoorbeperking. Nel woont in een verpleeghuis en Tineke is haar mantelzorger. Door de afhankelijke situatie van Nel ziet zij haar dochter soms als haar moeder.

Als je ook een ervaring wilt delen met een gehoorbeperking bij dementie, laat het dan weten via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.. Een gevarieerd deel van de ingezonden ervaringsverhalen delen wij via dan weer ter inspiratie in onze nieuwsuitingen.

Bij de audicien

De audicien legt uit, dat je op het knopje moet drukken als je een toon hoort. Een paar keer druk je zoals afgesproken. Opeens zie ik een klein, pienter meisje zitten. Jij steekt je vinger op. ‘Mijnheer, mag ik u iets vragen? Mag ik ook met links op het knopje drukken?’ ‘Ja hoor,’ zegt hij gniffelend. Een paar weken later gaan we de gehoorapparaten ophalen. Je kijkt ons stralend aan. ‘Ik kan weer horen!’. En dan, als onderonsje met de audicien: ‘Ja, mijnheer, weet u, mijn moeder zei al dat ik gehoorapparaten moest, maar ik was eigenwijs.’

Enige dagen later zijn de gehoorapparaten kwijt. Hoe we ook zoeken, nergens kunnen we ze vinden. Ik heb net nieuwe exemplaren besteld, als mijn broer Arjen belt. Ze zijn gevonden. In een doosje met ‘Hansaplast’ erop, gewikkeld in pleisters.

Als je iets wilt beschermen, dan rol je het in pleisters. Zoiets moet je hebben gedacht. We wikkelden immers ook jouw nagels hierin, toen deze begonnen om te krullen.

Om te voorkomen dat ze weer kwijt zouden raken, bind ik de gehoorapparaten vast aan je lievelingsketting. Dat werkt. Voor zorgverleners blijken gehoorapparaten geen dagelijkse kost te zijn. In de opleiding komt dit onvoldoende aan bod. Geregeld zat een oorstukje schots en scheef en in het verkeerde oor. Daarom heb ik de les zelf geschreven en met foto’s verbeeld. Geslaagd!

In de komende nieuwsbrieven vind je een handreiking voor het indoen van gehoorapparaten en een artikel over de oorzaken van slechthorendheid en hoe je het herkent.

Vorige maand vertelde ik over een gesprek met een lotgenoot, en dat wil ik deze maand graag wat verder uitdiepen.

Toen ik 11 jaar geleden te maken kreeg met dat voor mij zo ongrijpbare Niet Aangeboren Hersenletsel ging ik op zoek naar informatie erover, lang leve mijn grote vriend Google maar ook op Facebook kwam ik pagina’s tegen met informatie over NAH. Ik vertelde erover aan iemand die werkt in de zorg en ik zei dat ik bij zo’n facebook pagina wilde aansluiten. Nee joh zei ze dat is niks voor jou, dat zijn allemaal mensen die maar in hun slachtofferrol blijven hangen.. zo dat kwam binnen juist omdat ze in de zorg werkt. Zij zal het wel weten dacht ik maar de nieuwsgierigheid won het dus ik meldde me aan. Wel graag een besloten groep want ik wilde niet dat iedereen mijn reacties of berichten kon lezen. Ik wilde niet als slachtoffer gezien worden want zo voelde ik me ook helemaal niet, maar ik had zo enorm veel behoefte aan herkenning en erkening.

Ik sloot me dus aan en heb de eerste tijd vooral gelezen. Het viel me op dat er helemaal geen “slachtoffers” waren er was vooral herkenning. Ik was niet de enige…. Ik was niet gek geworden… de dingen die ik ervaarde hoorde er echt bij…. Natuurlijk was dat ook heel verdrietig want ik las ook dat die “dingen” niet meer weg gingen. Restverschijnselen.. Ik heb er vele.

Op een gegeven moment ging ik nog wat andere groepen bekijken want er zijn verschillende groepen op facebook en uiteindelijk heb ik me aangesloten bij een net opgerichte groep die ontstaan was uit een andere waar ik en een aantal anderen zich niet meer thuis voelde. Die groep was meer gericht op het “Oke ik heb dus hersenletsel maar hoe gaan we daar nu mee verder” het is ook een kleine groep maar wel een actieve groep lieve mensen waar ik terecht kan als ik daar behoefte aan heb en waar ik mijn ervaringen ook weer gebruik om anderen te helpen.

Omdat ik lotgenotencontact zo belangrijk vind organiseer ik samen met 2 anderen ook een keer in de maand een lotgenoten café in Delft. Hier komen maandelijks een wisselende groep mensen samen en hier zijn we er echt voor elkaar. Er worden tips uitgewisseld en verhalen gedeeld. Er wordt gelachen en gehuild en we doen ook aan collectieve boosheid als dat nodig is. Soms hebben we een onderwerp soms niet maar het belangrijkste van deze avonden is dat je gezien, gehoord en begrepen wordt zelfs als hetgeen je zegt bijna niet te begrijpen is. Afgelopen maand hadden we Afasie als onderwerp en goh wat was dat weer een leerzame avond.

Je kan ook lotgenotencontact vinden als je de Breinlijn belt. Daar werken lotgenoten die je verder kunnen helpen. Er zijn ook andere meetings waar je lotgenoten kan vinden kijk vooral op het internet, je vindt daar vast een vorm die bij jou past.

Een tijdje terug kwam er een echtpaar bij het NAH Cafe langs waarvan de getroffene zei ik ben er alleen voor mijn partner want die wil dat, ik niet, er is niks mis met mij. Aan het eind van de avond zat deze persoon in tranen vanwege de herkenning en die persoon is de dag erna naar de neuroloog gegaan en daarna een revalidatietraject gestart via Hersenz. Later hoorden we dat de lotgenoten hun huwelijk gered hebben. Dit zeg ik niet als veer voor het NAH cafe maar dat zeg ik om duidelijk te maken hoe hard herkenning en erkenning nodig is.

Nog even terug naar dat vooroordeel waar ik mee begon, gelukkig is er steeds meer aandacht voor het lotgenotencontact in de positieve zin van het woord en dat was hard nodig.

Tot de volgende blog.

Liefs,

Belinda
 

Arie’s Dartsclub is een dartsclub speciaal voor Hagenaars met een lichamelijke beperking. De leden van deze club doen zowel mee aan grote internationale toernooien als lokale gezellige wedstrijden. Iedereen is welkom bij deze sportclub waar respect en plezier voorop staat. Het doel van de club is om mensen met een lichamelijke beperking uit hun isolement te halen en weer te laten sporten. De enige voorwaarde om mee te kunnen doen aan paradarten bij deze dartsclub is dat je zelfstandig moet kunnen gooien met de darts.

De dartclub is jaren geleden opgericht door Arie van der Rassel in samenwerking met Hans Willink van Stichting Haagse Sportstimulering voor Gehandicapten. Arie van der Rassel stond bekend als een van de beste paradarters van Nederland die ook tot de internationale top behoorde. Arie was de eerste Nederlands Kampioen Paradarts en al vanaf het begin betrokken bij het paradarten in Nederland. Vorig jaar augustus is Arie helaas overleden.

Paradarts is een relatief jonge tak binnen het darten. Het is bedoeld voor iedereen met een lichamelijke beperking. Paradarters kunnen op de normale hoogte van 1,73m gooien, maar als het met hun beperking prettiger is, mogen ze ook op de officiële hoogte van 1,37m gooien. Hiervoor heeft men aangepaste banen. Er is zelfs een internationale ranking voor het paradarten. Zo was er afgelopen november een wereldkampioenschap voor landenteams Paradarts in Assen. Meer informatie over paradarten vind je hier: https://www.ndbdarts.nl/over-ndb/paradarts

De trainingen zijn iedere dinsdagavond in café New Jorissen in Den Haag van 19.00 – 23.00 uur waar men beschikt over hoge en lage borden. De locatie is rolstoelvriendelijk en makkelijk bereikbaar met het OV. Er zijn geen contributiekosten of verplicht lidmaatschap verbonden aan de club.

Lijkt het je interessant om mee te doen? Stuur dan een mail of bel naar Michel Hengel: Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
06-29134947